Σκέψεις για τα πολύπλοκα.

Παρακολουθώ αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας. Διαβάζω στο internet, ακούω από φίλους, ακούω απ' το ραδιόφωνο, βλέπω στην τηλεόραση τις υπέρ ή κατά απόψεις.
Διάβασα λοιπόν χτες το γραπτό του  "@Mandravelis: Οι προτάσεις που εγκρίθηκαν στην Puerta de Sol (http://bit.ly/l8uR81 ή εδώ ) ΚΑΙ το ψήφισμα της Αθήνας (http://real-democracy.gr/votes)" όπου συγκρίνει και, λογικά, απαξιώνει το ψήφισμα της Αθήνας. Θύμωσα -γιατί θα 'θελα να είναι αλλιώς- και σκέφτηκα ότι α) είναι λίγο νωρίς ίσως και β) όποιος κάνει σκληρή κριτική ας ασχοληθεί λίγο παραπάνω και από πιο κοντά με αυτό το "γενικόλογο" που βγαίνει από το Σύνταγμα. Ας μην μένει μόνο στη σκληρή κριτική.

via www.techfever.net

Προχτές, και χτες, έγινε συζήτηση για τις καντίνες στη συνέλευση στο Σύνταγμα. Και η συνέλευση έγινε σχεδόν μπάχαλο. Έτσι την είδα στο ustream. Και σε πρώτη "ανάγνωση" οι καντίνες συμβολίζουν πανηγύρι, είναι αλήθεια. Αλλά επίσης σωστό είναι ότι α) η πλατεία ανήκει σε όλους β)αν φύγουν, κερδισμένα θα βγουν τα McDonald's  γ) ποιος κ ως τι θα τους το πει και γιατί θα τον ακούσουν; και δ) είναι αυτό σημαντικό θέμα ώστε να απασχολεί τόσο πολύ; (κορυφαίο tweet: "Tελικά θέλουμε να φύγει το ΔΝΤ ή οι καντίνες;")
Είμαστε σε μια περίοδο που μεταφέρονται τα πάντα πολύ γρήγορα και χωρίς φιλτράρισμα -λόγω του internet και των πολιτών που το χρησιμοποιούν. Το βασικότερο όμως συστατικό της εποχής είναι ότι οποιοδήποτε θέμα έχει πλέον αυξημένη πολυπλοκότητα. Τα πάντα είναι σύνθετα, έχουν πολλές όψεις και φαίνονται δύσκολα. Μπερδεμένα. Και χρειάζεται να ξεμπερδευτούν. Να απλοποιηθούν.
Και δεν βλέπω πουθενά έναν Θησέα (επικεφαλής, ηγέτη) που έχοντας το μίτο της Αριάδνης (βούληση των πολιτών) να σκοτώσει το τέρας που λέγεται Μινώταυρος (διαφθορά-ανοργανωσιά-ανικανότητα).
Πολλοί θα μου πουν ότι είμαστε στην εποχή των grass roots, (της δημιουργίας, απόφασης και δράσης των πολλών) και ότι δεν χρειάζεται ο ένας, ο επικεφαλής. Ίσως να 'χουν και δίκιο.
Θα μας το δείξει άραγε η πράξη;