"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος"...γιατί υπάρχει internet!

Ίσως κάπως έτσι να το συμπλήρωνε σήμερα ο Καζαντζάκης.
Η απεργία είναι δικαίωμα των εργαζομένων και χρόνια πριν κατάφεραν σπουδαία πράγματα μέσω αυτού του μέτρου πίεσης. Τα τελευταία όμως χρόνια φαίνεται να είναι μόνο δικαίωμα των "προνομιούχων" εργαζομένων. Δεν ξέρω κανένα εργαζόμενο ιδιωτικής επιχείρησης που απεργεί με τόση ευκολία, εκτός από εκείνους με τα super συνδικάτα! Δεν είμαι εναντίον της απεργίας. Αλλά π.χ. όταν κάποτε έμαθα ότι τα γιαπωνεζάκια μιας αυτοκινητοβιομηχανίας απεργούν με τον ακόλουθο έξυπνο τρόπο εντυπωσιάστηκα: δεν σταματούν την παραγωγή, απλώς "κόβουν" ένα τελευταίο στάδιο, π.χ. δεν βάζουν τιμόνι. Οπότε έτσι, και εξασκούν πίεση προς την εργοδοσία αλλά και η απεργία τους δεν έχει καταστροφικές επιπτώσεις.
Εδώ κάνουμε το αντίθετο: Την πίεση μιας απεργίας την υφίσταται ο υπόλοιπος εργαζόμενος πληθυσμός. Βγαίνει το πρωί στο δρόμο και μένει στο ίδιο σημείο για ώρες, θέλει να πάει στο κέντρο της Αθήνας και μόνο με ποδαρόδρομο το καταφέρνει. (αλήθεια τί αιτήματα έχουν οι εργαζόμενοι στο Metro;) Τα νεύρα μας τεντώνονται και πετάγονται διάφορες "μπαλιές" δεξιά-αριστερά" και την πληρώνει τελικά ο "άμαχος πληθυσμός". Τι να πει κανείς; Ευτυχώς που υπάρχει και το internet που (κουτσά-στραβά) λειτουργεί και μπορείς να διεκπεραιώσεις κάποιες δουλειές. Και μια και ανέφερα το internet: Η σημερινή παρουσίαση των στοιχείων της έρευνας της AGB Nielsen (e-metrics και e-census) μας ενημέρωσε ότι ο αριθμός των browsers στο web έχει φτάσει τους 2.559.168 (Νοέμβριος 2006). Δηλαδή κάτι παραπάνω από το 23% του πληθυσμού. Είμαστε ακόμη πίσω και τελικά ίσως και γιαυτό ....μποτιλιαριζόμαστε στους δρόμους!